Valéry uit Arnhem stelt zich voor
Geplaatst: 13 aug 2017 11:52
Saluut aan alle enthousiastelingen van de spoorwijdte van 9 mm!
Daar ben ik er ook één van. In 1948 ben ik geboren te Tilburg, waar ik woonde vlakbij de spoorbrug over het Wilhelminakanaal. Daar splitsen de spoorlijnen naar Boxtel en Den Bosch zich. De belangstelling voor alles wat er op schaal 1:1 langsreed werd al vroeg versterkt dankzij het gereis naar de familie van mijn moeder in Haarlem, over meestal Delft maar ook wel eens Maarssen. Dat stond toen nog op de kartonnen spoorkaartjes. De laatste route was iets korter en dus betaalbaarder, maar over Delft kon je blijven zitten. De twee of drie overstappen in Den Bosch, Utrecht en/of Amsterdam vond ik veel leuker. In de jaren 70 was mijn peetoom op zijn zolder begonnen met een lange rondlopende N-spoorbaan in drie (stroom)kringen, onderling verbonden door wissels van Lima. Hij liet daarop voornamelijk modellen van hetzelfde merk rijden. Tussen de Italiaanse locs en rijtuigen die de firma Korstjens hem had weten aan te smeren, misstond zijn Minitrix-1100 als enige Nederlandse model een beetje. Dus kocht ik van mijn spaargeld in de Gen. Cronjéstraat vier afgeprijsde Arnold-rijtuigen plan K, om zijn modelspoorleven te beteren. Lang heeft dat niet mogen duren, want een paar jaar later liet hij mij zijn spoorbaan afbreken en schonk hij mij het vrijgekomen materiaal, voor als ik er nog eens iets mee wilde doen.
Dat zette pas door op (goede) vrijdag 1 april 1988. Bij de Wapstad, toen nog aan de Wapserveenstraat in Den Haag, lagen enkele CIWL-rijtuigen van Atlas en Rivarossi-N in de koopjesmand. Sindsdien is mijn verzameling flink gegroeid. In de loop der tijd zijn de modellen wel duurder en ben ik steeds kritischer geworden.
Om nog ooit te kunnen gaan rijden zonder bovenleiding te hoeven bouwen, koos ik tijdperk III. Daarin groeide ik op en waren stoom en diesel nog voor grote sneltreinen gespannen. De TEE reed immers ook nog met dieselstellen. Voor in de vitrine is mijn principe inmiddels wat opgerekt met enkele elektrische treinstellen en locs, waartoe vooral Piko in 2013 de stoot gaf met de fraaie Hondekop. Daarvan heb ik nu alle uitgebrachte varianten.
Enkele dure kleinserie-locs (Fulgurex, Lemaco) naar Frans voorbeeld zijn me technisch zodanig tegengevallen, dat ik alleen nog grootserie-modellen aanschaf. De enige «dure» die er verder bij mij nog in komt, is MW-Modell, die op basis van grootseriemodellen interessante rijtuigen, wagens en locs aanbiedt.
Daar ben ik er ook één van. In 1948 ben ik geboren te Tilburg, waar ik woonde vlakbij de spoorbrug over het Wilhelminakanaal. Daar splitsen de spoorlijnen naar Boxtel en Den Bosch zich. De belangstelling voor alles wat er op schaal 1:1 langsreed werd al vroeg versterkt dankzij het gereis naar de familie van mijn moeder in Haarlem, over meestal Delft maar ook wel eens Maarssen. Dat stond toen nog op de kartonnen spoorkaartjes. De laatste route was iets korter en dus betaalbaarder, maar over Delft kon je blijven zitten. De twee of drie overstappen in Den Bosch, Utrecht en/of Amsterdam vond ik veel leuker. In de jaren 70 was mijn peetoom op zijn zolder begonnen met een lange rondlopende N-spoorbaan in drie (stroom)kringen, onderling verbonden door wissels van Lima. Hij liet daarop voornamelijk modellen van hetzelfde merk rijden. Tussen de Italiaanse locs en rijtuigen die de firma Korstjens hem had weten aan te smeren, misstond zijn Minitrix-1100 als enige Nederlandse model een beetje. Dus kocht ik van mijn spaargeld in de Gen. Cronjéstraat vier afgeprijsde Arnold-rijtuigen plan K, om zijn modelspoorleven te beteren. Lang heeft dat niet mogen duren, want een paar jaar later liet hij mij zijn spoorbaan afbreken en schonk hij mij het vrijgekomen materiaal, voor als ik er nog eens iets mee wilde doen.
Dat zette pas door op (goede) vrijdag 1 april 1988. Bij de Wapstad, toen nog aan de Wapserveenstraat in Den Haag, lagen enkele CIWL-rijtuigen van Atlas en Rivarossi-N in de koopjesmand. Sindsdien is mijn verzameling flink gegroeid. In de loop der tijd zijn de modellen wel duurder en ben ik steeds kritischer geworden.
Om nog ooit te kunnen gaan rijden zonder bovenleiding te hoeven bouwen, koos ik tijdperk III. Daarin groeide ik op en waren stoom en diesel nog voor grote sneltreinen gespannen. De TEE reed immers ook nog met dieselstellen. Voor in de vitrine is mijn principe inmiddels wat opgerekt met enkele elektrische treinstellen en locs, waartoe vooral Piko in 2013 de stoot gaf met de fraaie Hondekop. Daarvan heb ik nu alle uitgebrachte varianten.
Enkele dure kleinserie-locs (Fulgurex, Lemaco) naar Frans voorbeeld zijn me technisch zodanig tegengevallen, dat ik alleen nog grootserie-modellen aanschaf. De enige «dure» die er verder bij mij nog in komt, is MW-Modell, die op basis van grootseriemodellen interessante rijtuigen, wagens en locs aanbiedt.